Back Slag van Colenso Afrikaans Batalla de Colenso Catalan Schlacht von Colenso German Battle of Colenso English Batalla de Colenso Spanish Colenson taistelu Finnish Bataille de Colenso French Colensói csata Hungarian Battaglia di Colenso Italian Slag bij Colenso Dutch
| II wojna burska | |||
| |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
Colenso, KwaZulu-Natal | ||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo Burów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Południowej Afryki  | |||
| 28°44′03″S 29°49′21″E/-28,734167 29,822500 | |||
Bitwa pod Colenso – starcie zbrojne, mające miejsce 15 grudnia 1899 w trakcie II wojny burskiej zakończone klęską armii brytyjskiej.
W grudniu 1899 r. głównodowodzący wojsk brytyjskich w Afryce Południowej gen. Redvers Buller na czele 18 000 żołnierzy opuścił Durban w Natalu i skierował się w kierunku oblężonego przez Burów miasta Ladysmith. Na wieść o nadciągających Brytyjczykach, 6-tysięczny oddział Burów zajął stanowiska na trzech wzgórzach położonych nad rzeką Tugelą w pobliżu miasta Colenso. Wzgórza poprzecinano potrójnym rzędem okopów oraz zasiekami za którymi znajdowały się zamaskowane działa.
15 grudnia wczesnym rankiem niczego niespodziewający się Brytyjczycy pojawili się w pobliżu stanowisk Burów. W momencie przekraczania rzeki brygada dowodzona przez gen. Fitzroya Harta została nagle ostrzelana i zdziesiątkowana celnym ogniem dział burskich. Podobnie wysokie straty poniosła środkowa brygada gen. Henry'ego Hildyarda, która straciła na dodatek całą baterię dział. Do niewoli burskiej dostali się m.in. żołnierze z kompanii osłonowych. Ostatnie dwie prawoskrzydłowe brygady brytyjskie generałów Douglasa Cochrane oraz Geoffreya Bartona dostały się pod ciężki ogień z fortu Wylie i rozproszyły się. Około godziny 11 gen. Buller zarządził odwrót. Straty brytyjskie wyniosły prawie 1 200 zabitych, rannych i jeńców. Po stronie burskiej zginęło 8 ludzi a 28 zostało rannych.
Bitwa pod Colenso była jedną z trzech bitew zakończonych klęską armii brytyjskiej. Pozostałe dwie bitwy (również zakończone porażką) miały miejsce pod Magersfontein i Strombergiem i zostały nazwane czarnym tygodniem armii brytyjskiej. W czasie tych trzech starć zbrojnych Brytyjczycy stracili 7 tys. żołnierzy[1].
- ↑ Hogg 1997 ↓, s. 46.